قبل از عملیات مسلم بن عقیل کنار بی سیم دیدمش.شب

 قرار بود عملیات بشود و او ساعت ها نخوابیده بود.

هی با فرمانده های تحت امرش حرف می زد.فرمان عملیات را که صادر کرد

از زور خستگی نشست پای بی سیم بعد باز داخل تانک،ایستاد و با بی سیم و با کد رمز حرف زد.

تا خود صبح.این بار افتاد روی آهن صندلی توری تانک و نشسته صحبت کرد.

تا پیش از ظهر همان طور عملیات را هدایت کرد.

نزدیک ظهر دیگر بدنش خشک شده بود،داشت تلو تلو می خورد.

هر آن ممکن بود بیفتد روی نیمکت.حتی نمی توانست سرپا بایستد.

مجبور شد دراز بکشد و حرف بزند تا اینکه با همان دهان باز،چشم هایش بسته شد و بسته ماند.

مثل وقت هایی که از جیپ یا موتوری که سوارش بود، می افتاد و راننده اش و خودش متوجه افتادنش نمی شدند.

خدمت از ماست

تلویزیون رنگی هدیه شده بود بهش.گذاشته بودیم پشت در.

بچه ها از صبح منتظر بودند تا او بیاید و بازش کنند.

از در که آمد تو به بچه ها نگاه کرد. بچه ها ذوق کردند از دیدن بابای شان.

نگاهی به تلویزیون کرد و گفت:بعضی بچه ها هستند که نه پدر دارند،نه تلویزیون رنگی.

شما کدومش رو بیشتر دوست دارین؟ بچه ها گفتند: پدر را ؟ گفت:پس بگذارید تلویزیون را به آن ها بدهیم.

خدمت از ماست

در تاریخ کربلا و مقاتل آمده دشمن بارها خواست به خیمه گاه اهل البیت علیهم السلام حمله ببره ولی با زنده بودن امام حسین(ع) که خود غیرت الله بود ناکام ماند. عمر سعد تصمیم گرفت این کار رو بعد از شهادت آقا عملی کنه. پس از اینکه امام در محاصره قرار گرفت و هر کس هر چی داشت روسر آقا خالی کرد و حرمله ملعون هم با تیر سه شعبه سینه آقا رو شکافت، امام (ع) محکم با زانو به زمین خورد. خیلی تلاش کرد که بلند بشه ولی دیگه تیر حرمله کار رو پیچیده کرده بود. توی این مرحله و موقعیت بود که سپاه دشمن آهنگ خیمه گاه رو برای سربازان نواخت و هر کس از هر سو به خیمه گاه امام حسین(ع) حمله کرد، اما یادتون نره که دشمن قبل از اینکه آهنگ حمله رو سر بده شروع می کنه به رجز خونی و عملیات روانی و شکستن روحیه ها مثل جنگ روانی استکبار جهانی. اینجا بود که امام(ع) هر چی تلاش کردند نتونستند از زانوی مبارک بالاتر بلند بشن همون جا بود که یک نگاه به خیمه گاه و یک نگاه به آسمان و تا رمق در جان داشتند دندانهای مبارک روی همدیگه فشردن و یک آه جانسوز کشیدند و روی زمین گرم کربلا با صورت افتادند! حالا غرضم از این شاهد مثال چی بود براتون میگم. همه بچه های گردان تبوک تیپ نبی اکرم(ص) شهرستان سُنقر کرمانشاه قبل از عملیات کربلای 5 پشت خاکریز منتظر دستور و رمز عملیات بودند، هر کی تو فکر خودش رفته بود،یکی تو فکر زن و بچه یکی به فکر دنیا و پدر و مادر اون یکی به فکر شغل آینده اش و......که فرمانده گردان سردار« اسمعلی فرهنگیان » همین داستان رو برای بچه های گردان با اون حالت حماسی خودش بازگو کرد باور کنید همه بچه ها انگار خودشون توی کربلا بودند و می خواستند از جا بلند بشن ولی تاب بلند شدن رو نداشتن که یک مرتبه شهید پرویزی، مسئول تبلیغات گردان با اون شوخ طبعی همیشگیش به همراه غیرت کردیش فریاد زد هر کی هر جا که نشسته بگه یا حسین(ع)و بلند بشه، دیدم همه گردان با یا حسین کربلایی خود از جا بلند شدند و به خط زدند. حالا راستی تو این زمانه و این همه تهدیدات رنگارنگ دشمن غیرتیها کجایند!! که با اون تفکر یک یا حسین دیگه سر دهند و نظام مقدس اسلامی رو یاری دهند. یادمون نره که شهدا از ما چه انتظاری داشتند و چی خواستند، یادمون نره که هنوز خونشون خشک نشده و بچه هاشون گرد یتیمی رو سراشونه، یادمون نره که هنوز بدن هاشون توی بیابونهای غیرت آباد گمنام، بی نام و نشونند . ضروریات دینمون از تمام زندگی پر زرق و برق این قماش باارزش تره، قهرمونا، امر به معرف و نهی از منکر جامعه اسلامی همون یا حسین گفتنه که واجبه و باید همگی اون رو سر بدیم و دست به زانو بلند شیم و به صف کفار و منافقین، استکبار و تهاجم فرهنگی یورش ببریم .

به قلم روحانی جانباز مصیب بیانوندی

ای محمد پروردگارت بر تو سلام می رساند و می گوید: من میان آن ها جمع نمی کنم،یکی ازآنان را فدای دیگری کن. پیامبر اکرم(ص)به جانب ابراهیم نظری کرد و گریه کرد و به سوی حسین(ع)نظر کرد و گریه نمود و فرمود: ابراهیم مادرش کنیز است و چون بمیرد براوغیرازمن احدی محزون نخواهد شد و مادر حسین فاطمه است و پدرش علی،پسرعمّم گوشت و خون او گوشت وخون من است و چون بمیرد دخترم براوغمگین خواهد شد و پسرعمّم بر او محزون خواهید گردید و من بر او غمناک می شوم و من ای جبرئیل،اندوه خود را بر اندوه آن دو مقدم می دارم.من ابراهیم را فدای حسین(ع) کردم.ابن عباس می گوید: ابراهیم بعد از سه روز از دنیا رفت و پیامبر چنان بود که هرگاه حسین(ع) را می دید او را می بوسید و به سینه اش می چسباند و دندان ها و لبهایش را می مکید ومی فرمود:فدای کسی گردم که ابراهیم خود را فدایش نمودم.

بحارالانوار،ج43،ص261

سخن ازگمنامانی که علی وار،فضائل پنهانشان،بر برتری های پیدایشان می چربد،همان گونه که آشکار است،بس دشوار می نماید.اگر چنین نبود که دیگرفضایل پنهان،معنی نمی داد.باید درسیرت آنان نگریست و کاوش بسیار کرد تا بتوان جرعه ای از زلال آن را چشید.این مردان مرد،به کوههای درشت پیکر یخ می مانند که در آب های جهان شناور است و بخش بزرگ آن در زیر آب از چشم ها،نهان.

بسیاری از پیکرهای مطهر شهدا را با پلاک پیدا کرده اند. کسی از تو...یکی می گوید، من با چشمانم دیدم که همین جا افتاد.یک گلوله ی تیربار،به پشت سرش خورد.یادم می آید،پلاک نداشت، اما یک انگشتر عقیق نسبتا درشت درانگشتش بود.برادرها دقت کنید اگر جنازه بی پلاکی با انگشتر دیدید،مرا خبر کنید.گروه ها همه جا را می کاوند.اما هیچ نمی یابند و ناامید از پیدا کردن جسد مطهرت بر میگردند.البته بسیاری را پیدا کرده اند.اما تو را نیافتند.باید هم نمی یافتند.خودت قبل از عملیات یک ساعت قبل ازحمله به یکی از بچه هایی که اصرار می کرد،برگردی،گفتی،می روی و می دانی که مفقود می شوی.

مدتی بود که علاقه ی خاصی به او پیدا کرده بودم...وقتی می خواستیم گشت برویم،دلم می خواست،او با ما باشد.در گشت اول رفتیم «نهرالمطر» و سپس وارد منطقه شدیم.با اینکه به منطقه توجیح نبودیم،روحیه اش بسیارعالی بود.دلم می خواست بیشتر با او در تماس باشم؛چون عبادت ها،انجام مستحبات و کم حرفی او مرا جذب کرده بود.در کارها همیشه پیشقدم بود.

شب عملیات فرا رسید.نیروهای واحد که قرار بود برای راهنمایی بروند،همگی درچادرخوابیده بودند.اسماعیل درهمان حال وضو گرفت و چهره اش ازهمه شادتر بود.او را موقع خداحافظی در آغوش گرفتم،بوسیدم و گفتم:مرا حلال کن! اگر شهید شدی،مرا شفاعت کن!همچنین درباره ی عملیات صحبت شد.صبح روزعملیات،ساعت چهار،به محورمسلم رفتم.دیدم اسماعیل آنجاست.حدود یک ساعت و نیم آنجا بودیم.موقعی که می خواستم به محورالصخره بروم،گفتم:شما دو نفر با من بیاید و از آنجا با قایق عقب بروید! اسماعیل شتاب زده داخل قایق دوید.موقع حرکت ذکر خدا بر لب داشت و از پیروزی که درعملیات نصیب رزمندگان اسلام شده بود،خوشحال بود.حدود ششصد متر دنبال سیل بند،به طرف الصخره رفتیم و من از آبراه کمیل و یاسر برای آنان تعریف می کردم.ناگهان انفجاری بالای سر قایق...ازآن چهار نفری که کف قایق خوابیدند،سه نفرشان برخاستند،ولی اسماعیل... به خدمه دوشیکا گفتم:کمک کنید! اسماعیل را بلند کردند،دیدم دست چپ او از بازو ودست راستش از آرنج قطع شده و دو ترکش به سینه اش اصابت کرده است. چون خودم قصد داشتم در خط بمانم، خواستم به برادر شفیعی بگویم شما او را عقب ببرید،مثل اینکه این کلمه را نمی توانستم ادا کنم.وقتی به او نگاه کردم.به من گفت:حسن بگو تند برود!انگار کسی به من می گفت:شما هم همراه او باش،می خواستیم وارد آبراه مسلم شویم که طناب معبر به موتور قایق گیر کرد.مدتی که سکان دار مشغول باز کردن طناب بود،اسماعیل گفت:می خواهم بنشینم!او را بلند کردیم؛پس ازمدتی گفت:می خواهم بخوابم،در لحظه های آخر ذکر می گفت.رنگش کم کم داشت سفید می شد،دست های قطع شده اش دیگر...!! صورتم را روی صورتش گذاشتم و او را بوسیدم.سرش را به زانو گرفتم...به او گفتم،صلوات بفرست!هرچه می خواستم بگویم شهادتین را بگو خجالت می کشیدم و از طرفی امید به زنده ماندنش...مقداری خون از دهان اسماعیل بیرون آمد و دیگر حرفی نزد... پس از لحظه ای روح او به دیار قرب پرواز نمود.

حماسه ی شهادت برادر اسماعیل محمدی،به قلم شهید بزرگوار حسن قربانی

حضرت محمد(ص) بردبارترین،شجاع ترین،دادگرترین،مهربان ترین،و بخشنده ترین مردم بود.

بر زمین می نشست و می خوابید.پای افزارش را خودش تعمیر می کرد.

درخدمت خانواده اش بود.هدیه را می پذیرفت هرچند که جرعه ای شیر باشد.

نگاهش را در صورت کسی خیره نمی کرد،

برای رضای پروردگارش خشم می گرفت نه برای خودش.

بیشتر لباس هایش سفید رنگ بودو جامه را از سمت راستش در بر می کرد.

از بیماران اگرچه در دورافتاده ترین نقطه مدینه بودند،

عیادت می کردند.با فقرا مجالست داشت و با مسکینان هم غذا می شد.

اهل فضل را در مردم و خویشان گرامی می داشت.بر کسی جفا روا نمی داشت.

بدی را با بدی پاسخ نمی داد،بلکه می بخشید و گذشت می کرد.

با هرکس ملاقات می کرد،نخست او بود که سلام می داد.

چون می نشست و برمی خواست،خدا را یاد می کرد.

در حال خشنودی و ناخشنودی جز حق بر زبان نمی راند.

بسیار متبسم بود و با این وجود پیش از همه از خداوند خوف و خشیت بر دل داشت...

شب آخر بود،قبل ازعملیات.بچه ها را توجیه می کرد.

پرسید اگه یه جا وقت کم آورید،به یه چیز حساب نشده ای برخوردید

مثل میدون مین،سیم خاردار، چکار می کنید؟

همه ساکت مانده بودند. یک نفر بلند شد و گفت حاجی جان،

فکر اون جاش رو هم از قبل کردیم. کار پیش میره.

نگران نباش، پرسید:چه جوری؟گفت:حاجی بی خیال شو.

بذار اگه لازم شد عمل کنیم.اگرهم لازم نشد که نشده دیگه.

اصرار کرد.بالاخره تسلیم شدند.گفتند:

دیشب بچه های ما لیست گرفتند.

توی گروهان ما پانزده نفر حاضرن توی میدون مین

یا روی سیم خاردار بخوابن تا بقیه ردبشن.

اگر لازم شد می خوابن.فردا شبش که گیر کردیم،

عده ای آمدند جلو.پانزده نفر بودند.

یادگاران