خمیس افسر عراقی،علی را با خود برد.مسئول عراقی پشت میز چوبی بزرگش نشسته بود و عکس صدام،بالای سرش بود.گفت:شنیدم اذان گفتی علی گفت:بله انکار نمی کنم.افسر عراقی لحنش تغییر کرد.صاف توی چشم های علی نگاه کرد و با خشونت گفت:چرا اذان گفتی؟و بعد برای لحظه ای سکوت بود.علی هم با ابهت توی چشم های افسر عراقی نگاه کرد مثل آفتاب سوزانی که به یخ می تابد،چه چیزی در عمق نگاه این اسیر بسیجی بود؟!بعد علی شعله کشید،جوشید،تابید و محکم گفت:این را تو که مسلمانی نباید بگویی، بگذار یک اسرائیلی بگوید،تو چرا این را می گویی؟افسر عراقی در صندلی چرمیش فرورفت.قطرات عرق را حس می کرد که از سر و رویش فرو می ریزد.حس کرد دارد کوچک می شود،بعد دهانش جنبید گفت:نمی گویم اذان نگویید،بگویید ولی آهسته،یک وقت ممکن است...و دوباره سکوت کرد.

خاطرات اسرا