امام علی (ع) به عنوان اولین و آخرین مولود کعبه در روز جمعه سیزدهم ماه رجب در خانه خدا عزیزترین قطعه زمین نزد خداوند متعال از پدر و مادری هاشمی نسب ابوطالب و فاطمه بنت اسد دیده به جهان گشود. هنوز پنج بهار از عمر شریفش نگذشته بود که شاگرد برگزیده مکتب خاتم رسولان شد و در سن ده سالگی مفتخر به دریافت اولین نشان ایمان به رسالت نبوی شد. سیزده سال اول رسالت رسول خدا (ص) را در سخت ترین شرایط، از نزدیکترین و مهمترین حامیان حضرت بود، تا اینکه نشان ایثارگری را در لیله المبیت دریافت نمود. پس از هجرت حضرت رسول خدا (ص) مدت ده سال در تمامی غزوات پیامبر (ص) به جز غزوه تبوک شرکت نمود. در غزوه بدر به خاطر رشادت و شجاعت بی نظیری که از خود در راه دفاع از جان رسول خدا نشان داد، جبرئیل در میان آسمان و زمین ندای لا سیف الا ذوالفقار و لافتی الاعلی را سر داد. پس از رحلت جانگداز پیامبر مکرم اسلام (ص) مقتدرترین و بزرگترین و مظلومترین مرد عالم گردید و 25 سال برای حفظ اسلام خانه نشین شد و در عزلت تنهایی خود مشغول راز و نیاز با رفیق اعلی شد. تنها پنج سال صدای عدالت علوی بعد از 25 سال در حکومت اسلام شنیده شد، اما کسانیکه چشم دیدن علی (ع) و گوش شنیدن صدای عدالت را نداشتند، جبهه های مختلفی را در برابر علی (ع) گشودند، ناکثین پیمان شکن غائله جمل را بپا کردند. قاسطین نیرنگ باز صفین را علم کردند و خوارج، نهروان را به راه انداختند، با این همه علی (ع) مردانه در برابر آنها ایستاد و مقاومت کرد. تا اینکه در شب 21 ماه رمضان سال چهلم هجری صدای عدالت بدست شقی ترین آدم، ابن ملجم مرادی در محراب عبادت خاموش گردید.