ای محمد پروردگارت بر تو سلام می رساند و می گوید: من میان آن ها جمع نمی کنم،یکی ازآنان را فدای دیگری کن. پیامبر اکرم(ص)به جانب ابراهیم نظری کرد و گریه کرد و به سوی حسین(ع)نظر کرد و گریه نمود و فرمود: ابراهیم مادرش کنیز است و چون بمیرد براوغیرازمن احدی محزون نخواهد شد و مادر حسین فاطمه است و پدرش علی،پسرعمّم گوشت و خون او گوشت وخون من است و چون بمیرد دخترم براوغمگین خواهد شد و پسرعمّم بر او محزون خواهید گردید و من بر او غمناک می شوم و من ای جبرئیل،اندوه خود را بر اندوه آن دو مقدم می دارم.من ابراهیم را فدای حسین(ع) کردم.ابن عباس می گوید: ابراهیم بعد از سه روز از دنیا رفت و پیامبر چنان بود که هرگاه حسین(ع) را می دید او را می بوسید و به سینه اش می چسباند و دندان ها و لبهایش را می مکید ومی فرمود:فدای کسی گردم که ابراهیم خود را فدایش نمودم.

بحارالانوار،ج43،ص261