در سخت ترین شرایط و مشکلات ، یاد یک جانباز اعصاب و روان می افتم ، یک روز در تاکسی حال این جانباز به هم می خورد وضعیت نامناسبی به خود می گیرد. راننده تاکسی که نمی داند وی جانباز است . او را پیاده می کند و در گوشه خیابان رها می کند. مردم نیز با تصور این که این فرد بیمار است دور او خط می کشند و در کنارش پول می ریزند. جانباز وقتی حالش بهتر می شود و به هوش می آید با خود می گوید من کجا هستم ؛ ناگهان یادش می آید که در تاکسی حالش به هم خورده است و به خط و پول ها نگاه می کند ، دستش را رو به آسمان می گیرد و می گوید « اوستا کریم نوکرتیم» در سخت ترین شرایط یاد این لحظه می افتم زیبایی های جانبازی همین است . قشنگی کار این است . بعضی اوقات بدلیل این که در را نیمه باز می گذارند. پیشانیم دچار آسیب می شود و عینکم می شکند . هر ساله 4 ، 5 تا عینک می شکند. پیشانی و ساق پای افراد نابینا همیشه زخم است . می دانید مردم دوست دارند که به ما کمک کنند اما نمی دانند که چگونه باید این کار را انجام دهند مثلاً دست ما را می گیرند اما نمی گویند که جلوی پایت سنگ ، جوی یا پله است . به خدا گفتم که من تحمل جانبازی را ندارم شهید شوم .