شب عملیات فتح المبین بود.همه درتدارک آماده شدن برای انجام عملیات بودند.

فضای قبل ازعملیاتها همیشه با صفا وبه یاد ماندنی است.

اصلا نمی توان وصفش کرد.لحظه های نابی بود که باید درک می شد.

روبروی سنگرفرماندهی با «سعید»نشسته بودیم وصحبت می کردیم.

از رفقایی که شهید شده بودند می گفتیم.یادشان بخیر.

ازخاطره هایی که با آنها داشتیم وروزهایی که در کنار ما بودند.

سعید یک فشنگ در دستش بود وآن را بالا وپایین می اندخت.

میان صحبت ناگهان سکوت کرد وبه فشنگ خیره شد:حاج صادق!

اگراین فشنگ موقع سجده بخوره وسط پیشونی آدم! وای این شهادت

خیلی مزه داره!! این را گفت وخندید وبلند شدیم وبه سنگر باز گشتیم.

صبح فردای آن شب خبر شهادت «سعید درفشان» را شنیدم.خودم را

به شوش رساندم.در سرد خانه پیکر سعید را روی تخت دیدم.سعید فقط

یک زخم بر روی بدنش بود وآن درست وسط پیشانیش بود. شب آرزوکرد

صبح به وصالش رسید.خوشا به حالش!