حرم نسبتا"خلوت بود.کسانی که برای زیارت آمده بودند.به راحتی می توانستند به ضریح نزدیک شوند.گوشه و کنار پراز زمزمه بود.هرکسی درحال وهوای خودش بود.نغمه ی مناجات در فضای حرم حضرت معصومه، دل نشین بود.در گوشه ای جوانی نشسته بود که با شوروحال زیارت عاشورا می خواند.چشم هایش پراشک بود.نگاهش به زیارت نامه نبود.درعالم خود بود و مناجات را ازحفظ می خواند.نگاهش به گذشته بود و می دید که هر قسمت از زندگی اش با بخشی از زیارت عاشورا پیوند خورده است.قسمت های آخر زیارت نامه را می خواند،اما گریه امانش نمی داد،کتاب دعا را بست.سرش را بلندکرد و به ضریح خیره شد.قطره های اشک هنوز از لای پلک ها جاری بود و چشم از ضریح بر نمی داشت.مثل شب هایی که برای بچه های لشکر دعای کمیل می خواند.به آینده ای فکر می کرد که باید در آن قدم می گذاشت. در کنار فرمانده لشکر برای بچه ها،هم روحانی بود،هم فرمانده،هم پیش نماز وهم دلسوز.

آری او کسی نبود جز، شهید حاج مصطفی ردانی پور. از جایش برخاست و خود را به ضریح چسباند. به التماس افتاد.گفت و گفت تا قلب اندوهگینش کم کم آرام گرفت.از جیبش کارتی درآورد ونگاهی به آن انداخت.مجددا" ضریح را چسبید و گفت: یا حضرت معصومه! یا حضرت زهرا! قصد ازدواج دارم.آمدم شما را به عروسی دعوت کنم.دلم شور جبهه را می زند باید برگردم.نمی توانم دل بکنم فردا شب عروسی دارم.اگر دعوت مرا قبول کنید،مرا سرفراز خواهید کرد.برمن منت بگذارید.شهید ردانی پور کارت دعوت را از همان محلی که زائرین پول های نذری را می انداختند،به داخل ضریح انداخت.

در مسیر راه فکر وخیال رهایش نمی کرد.به دعوت نامه ای فکر می کرد که به داخل ضریح انداخته بود.آن شب حضرت زهرا(س) به خوابش آمد.دعوت او را قبول کرده بود.شهید ردانی پور جملاتی را که حضرت زهرا(س) برایش گفته بود تکرار می کرد.به یاد لحظاتی می افتاد که با آنها بود.از یک طرف از حضورآنها در عروسیش لذت می برد،واز طرفی نگران بود که نتواند در برابر شیطان مقاومت کند. مبادا که این سعادت مغرورش کند.